NCCT ေခါင္းေဆာင္ ႏိုင္ဟံသာရဲ႕ ေမ ၁၅ ျမစ္ၾကီးနား လူထုအစည္းေ၀း မိန္႔ခြန္း

NCCT ေခါင္းေဆင္ ႏိုင္ဟံသာ

က်ေနာ္္တုိ႔ႏုိင္ငံမွာ တုိင္းရင္းသားလူမ်ဳိးေပါင္းစုံရွိတ့ဲထဲမွာ ဘာေၾကာင့္ လူမ်ဳိးတုိင္း လက္နက္ကုိင္ ေတာ္လွန္ရသလဲဆုိတာက စဥ္းစားသုံးသပ္စရာျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ဖြ႔ဲ၊ ႏွစ္ဖြ႔ဲတည္းမဟုုတ္ပဲ လူမ်ဳိးတုိ္င္းလုိလုိ ထေတာ္လွန္ေနရတယ္ ဆုိတာကေတာ့ အာဏာရထားတ့ဲ အစုိးရရဲ႕ အားနည္းခ်က္၊ မွားယြင္းခ်က္ပဲလုိ႔ က်ေနာ္ကေတ့ာ အ့ဲလုိေျပာလုိပါတယ္။ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏုိင္ငံဟာ သမုိင္းေၾကာင္းအရ သူ႔ေျမန႔ဲ သူဧရိယာနဲ႔သူ႔လူမ်ဳိးနဲ႔ ေနထုိင္လာတ့ဲ ဧရိယာၾကီးပဲျဖစ္ပါတယ္။ ေတာင္ပုိင္းမွာ မြန္ႏုိင္ငံျဖစ္သလုိ၊ အေနာက္ပုိင္းမွာ ရခုိင္ႏုိင္ငံ၊ အေရွ႕ေျမာက္ပုိင္းမွာဆုိရင္လည္း ရွမ္းႏုိင္ငံ၊ အလယ္ပုိင္းမွာပဲ ဗမာႏုိင္ငံၾကီးျဖစ္သလုိ ကခ်င္တုိ႔၊ ခ်င္းတုိ႔၊ ၀တုိ႔ ဆုိရင္လည္း သူတုိ႔နယ္ေျမကုိ သူတုိ႔ပဲကုိယ္ပုိင္ အျမဲတမ္း ကုိယ္ပုိင္အုပ္ခ်ဳပ္လာခ့ဲတာကုိ ေတြ႔ရပါတယ္။ ပေဒသရာဇ္ေခတ္မွာ အာဏာၾကီးတ့ဲ တပ္အင္အားၾကီးတ့ဲ သူကေတာ့ နယ္ေျမသိမ္းလုိက္လုပ္ခ့ဲပါျပီ။ အ့ဲဒီေနာက္မွာ အဂၤလိပ္ေတြအားလုံးကုိ သိမ္းလုိက္တ့ဲ အခ်ိန္မွာ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္းရွိလူမ်ဳိးအားလုံးဟာ အဂၤလိပ္ရဲ႕ ကြ်န္္ျဖစ္၊ ဂ်ပန္ရဲ႕ကြ်န္ေတြ ျဖစ္ခ့ဲၾကတယ္။


ျပည္တြင္းစစ္ဆုိတာ က်ေနာ္တုိ႔တုိင္းရင္းသားလူနည္းစုေတြက တမင္တကာကုိ လက္နက္ကုိင္ခ်င္လြန္းလုိ႔၊ ေသြးဆူလုိ႔ လက္နက္ကုိင္တာမဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔လုိခ်င္တ့ဲ အခြင့္အေရးကုိ ဥပေဒေဘာင္ထဲက ဒီမုိကေရစီနည္း အရ ေတာင္းဆုိလုိ႔မရလုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ အေရးယူလာလုိ႔ မလႊဲမေရွာင္သာဆက္လက္ျပီးေတာ့ အလုပ္လုပ္ႏုိင္ဖုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ လက္နက္ကုိင္လာတာျဖစ္တယ္။ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္မွာ ဖဆပလ ႏွစ္ျခမ္းကြဲသြားတယ္။ ဦးႏု ဦးေဆာင္တ့ဲ သန္႔ရွင္း ဖဆပလ က အာဏာရလာတယ္။ ဦးႏုက အတိတ္က ဘယ္သူ႔အမွားေျပာ မေနၾကပါနဲ႔ေတာ့လုိ႔ ဒီအခ်ိန္ကစျပီးေတာ့ သူ႔အစုိးရအေနနဲ႔ ဒီမုိကေရစီအခြင့္အေရး အျပည့္ေပးမယ္ လာပါ လက္နက္ေတြကုိ အပ္လုိက္ၾကပါလုိ႔ ေၾကညာလုိက္တယ္။ ဒီမုိကေရစီနည္းအရ တုိက္ပြဲ၀င္ပါလုိ႔ ကမ္းလွမ္း လုိက္တယ္။

အ့ဲလုိကမ္းလွမ္းလုိက္ေတာ့ ေစတနာသန္႔နဲ႔  က်ေနာ္တုိ႔ မြန္ရယ္၊ ရခုိင္ရယ္၊ ပအုိင္းရယ္ လက္နက္ကုိင္ထားတ့ဲ ႏုိင္ငံေရးပါတီေတြက အားလုံးလက္နက္ေတြကုိ အပ္ျပီးေတာ့ ဒီမုိကေရစီနည္းအရ တုိက္ပြဲ၀င္ခ့ဲတယ္။ ဒါေပမ့ဲ သိပ္မၾကာဘူး။ တျခားတုိင္းရင္းသားေတြနဲ႔ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုတည္ေထာင္ဖုိ႔႔ က်ေနာ္တုိ႔ လႈပ္ရွားျပီးေတာ့ ေတာင္းဆုိလာၾကတယ္။ ဒါေပမ့ဲ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္မွာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ဦးေန၀င္းက အာဏာသိမ္းလုိက္ တယ္။ အာဏာသိမ္းျပီးေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ တုိင္းရင္းသားႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေတြ အားလုံးကုိ ေထာင္ခ်လိုက္တယ္။ အ့ဲေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ တုိင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားဘက္က ဘယ္ေလာက္ခံစားရလဲဆုိေတာ့ ကုိင္ထားတ့ဲ လက္နက္ကုိလည္း အပ္လုိက္ရတယ္။ ရုိးရုိးသားသားနဲ႔ ဒီမုိကေရစီနည္းအရ တုိက္ပြဲ၀င္တယ္။ ေနာက္ဆုံးကေတာ့ ေထာင္ထဲေရာက္သြားတယ္။ ဘယ္ေလာက္နစ္နာဖုိ႔ ေကာင္းလဲ။ အ့ဲတာေၾကာင့္ က်ေနာ္တုိ႔အျမင္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ႏုိင္ငံမွာ လက္နက္မရွိရင္ ႏုိင္ငံေရးလုပ္လို႔မရဘူး ဆုိတ့ဲ အဓိပါယ္ သက္ေရာက္ေနတယ္။

ေနာက္ေတာ့ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္မွာ တျပည္လုံးလူထုအုံၾကြမႈျဖစ္ေတာ့ အာဏာသိမ္းမႈျဖစ္ခ့ဲတယ္။ အာဏာသိမ္းစစ္ အစုိးရတက္လာေတာ့ တဖန္က်ေနာ္တုိ႔ တုိင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြကုိ ျပန္ေခၚတယ္။ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲေရးလုပ္ျပီးေတာ့ အခ်င္းခ်င္း ရင္းႏွီးဖုိ႔ ယုံၾကည္မႈတည္ေဆာက္ဖုိ႔ ၾကိဳးစားပါ။ ျပီးေတာ့ တဖက္က ေဒသဖြ႔ံျဖိဳးေရးကုိ လုပ္ပါလုိ႔ ေျပာတယ္။ သူတုိ႔က လူထုကေရြးေကာက္လာတ့ဲ အစုိးရမဟုတ္ေတာ့ ႏုိင္ငံေရးအရ ေဆြးေႏြးေပး လုိ႔ မရဘူးလုိ႔ေျပာတယ္။ ဒါေပမ့ဲ တခ်ိန္္မွာ ျပည္သူလူထုကုိ ေရြးေကာက္ပြဲ လုပ္ေပးျပီးရင္ လူထုေရြးခ်ယ္တင္ေျမာက္ေသာ အစုိးရတက္လာရင္ ႏုိင္ငံေရးအရ ေဆြးေႏြးၾကပါလုိ႔ ေျပာခ့ဲတယ္။ အ့ဲလုိ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး လုပ္ျပီးေတာ့မွ ႏုိင္ငံေရးအရ ေဆြးေႏြးမႈကမ္းလွမ္းလာတ့ဲအေပၚမွာ က်ေနာ္တို႔ တုိင္းရင္သား လက္နက္ကုိင္အဖြ႔ဲ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဒါကုိ လက္ခံျပီးေတာ့ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး လုပ္ခ့ဲတယ္။ ဒါေပမဲ့ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး လုပ္ထားတ့ဲ ကာလမွာ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္မွာ ပေလာင္ လက္နက္ကုိင္ တပ္ဖြ႔ဲေတြရဲ႕ လက္နက္အားလုံးကုိ သိမ္းလုိက္တယ္။ ရွမ္း(SSNA)လက္နက္ကုိင္တပ္ဖြ႔ဲကုိလညး္ လက္နက္အားလုံးသိမ္းလုိက္တယ္။ ပအုိင္းအဖြဲ႔ေတြဆီကလည္း လက္နက္ေတြ သိမ္းလုိက္တယ္။ ဒါဟာ လုံး၀ကုိ မမွန္ကန္တ့ဲ လုပ္ရပ္ျဖစ္တယ္။

၂၀၀၄ ခုႏွစ္မွာ အမ်ဳိးသားညီလာခံကုိ ျပန္ေခၚတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ အပစ္ရပ္ထားတ့ဲ အဖြဲ႔ကုိပါဖိတ္တယ္။ အဲ့ဒီမွာ အပစ္အခတ္ရပ္ထားတ့ဲ အဖြဲ႔ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားတက္ခ့ဲၾကတယ္။ ညီလာခံတက္ေရာက္လာတ့ဲ တုိင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားက တုိင္းရင္းသားေတြရဲ႕ အခြင့္အေရးကုိ ေတာင္းဆုိခ့ဲတယ္။ ေတာင္းဆုိေတာ့ ဒီတုိင္းရင္းသားေတြရဲ႕ေတာင္းဆုိမႈကေတာ့ အမ်ဳိးသားညီလာခံနဲ႔ မကုိက္ညီဘူးလုိ႔ဆုိျပီး အားလုံးကုိ အမႈိက္ျခင္းထဲမွာ ပစ္ထည့္လုိက္တယ္။ ဘာမွ အသိအမွတ္မျပဳဘူး။ ႏုိင္ငံေရးအရ ဘာမွေျပာဆုိခြင့္မရခ့ဲပါဘူး။ ၂၀၀၉၊ ၂၀၁၀ ၾကေတ့ာ သူတုိ႔ဘာေတြေျပာလာလဲဆုိေတာ့ သူတို႔လက္ထက္မွာ လုပ္ကုိင္လာတ့ဲ ႏုိင္ငံေရး အရႈပ္အရွင္းေတြကုိ ေနာက္တက္လာမ့ဲ အစုိးရသစ္ေတြဆီကုိ မလႊဲအပ္ခ်င္ဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ကိုဘဲ အျပီးရွင္းမယ္ ဆုိျပီးမွ လက္နက္ကုိင္တပ္ဖြ႔ဲေတြကုိ နယ္ျခားေစာင့္တပ္၊ ျပည္သူ႔စစ္အျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းရမယ္ ဆုိျပီး အတင္းဖိအားေပးတယ္။ လက္မခံရင္ျပန္တုိက္မယ္လုိ႔ေတာင္ ေျပာခ့ဲတယ္။  အ့ဲတာေၾကာင့္ လက္ခံလုိက္တ့ဲ အဖြဲ႔အစည္းေတြလည္း ရွိခ့ဲတယ္။ လက္မခံတ့ဲ အဖြ႔ဲအစည္းေတြလည္း ရွိတယ္။ အ့ဲတာေၾကာင့္ ေနာက္ဆုံးမွာ က်ေနာ္တုိ႔ တပ္ေပါင္းစုကုိ ဖြဲ႔ျပီးမွ အတူတကြတုိက္ပြဲ၀င္ခ့ဲၾကတယ္။ က်ေနာ္ ဆုိလုိတာက က်ေနာ္တုိ႔ ႏုိင္ငံမွာ ႏုိင္ငံေရးျပႆနာကုိ ေျဖရွင္းတ့ဲအခါမွာ အာဏာရထားတ့ဲ အစုိးရက ရုိးရုိးသားသားဘယ္ေတာ့မွ မေျဖရွင္းခ့ဲဘူးလို႔ က်ေနာ္ျမင္တယ္။

သမၼတသိန္းစိန္ ဦးေဆာင္တ့ဲ အစုိးရသစ္တက္လာေတာ့ တုိင္းရင္းသားလက္နက္ကုိင္အဖြ႔ဲေတြနဲ႔ ႏုိင္ငံေရးအရ ျပႆေျဖရွင္းဖုိ႔ ျပန္လည္ကမ္းလွမ္းလာတ့ဲအေပၚမွာ UNFC ကလည္း ေဆြးေႏြးဖုိ႔ အဖြ႔ဲေတြဖြဲ႔စည္းခ့ဲတယ္။ အစပုိင္းမွာ သူတုိ႔ကေတာ့ တစ္ဖြ႔ဲခ်င္းစီနဲ႔ပဲ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးလုပ္တယ္။ တစ္ဖြ႔ဲခ်င္းစီနဲ႔ပဲ ႏုိင္ငံေရးေဆြးေႏြးမယ္။ ဒါသူတို႔ရဲ႕မူ။ က်ေနာ္တုိ႔ကေတာ့ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးကုိေတာ့ လက္ခံလုိက္တယ္။ ဒါေပမ့ဲ ႏုိင္ငံေရးေဆြးေႏြးမႈကုိေတာ့ တုိင္းရင္းသားေတြအားလုံး စုေပါင္းျပီးမွ ေဆြးေႏြးမယ္လုိ႔ဆုိတ့ဲ မူအေပၚမွာ UNFC ကေနျပီးေတာ့ တုိက္ပြဲ၀င္ခ့ဲတယ္။ ေနာက္ဆုံးကေတာ့ အစုိးရကလည္း ဒါကုိ လက္ခံခ့ဲတယ္။ အ့ဲဒီမူကုိ အစုိးရကလက္ခံလာေတာ့ ၂၀၁၃ မွာ က်ေနာ္တုိ႔ စေတြ႔တယ္။ ေနာက္ဆုံးမွာ ၂၀၁၃ ေအာက္တုိဘာလ အကုန္ ႏုိ၀င္ဘာလဆန္းမွာ လိုင္ဇာမွာ တုိင္းရင္းသားလက္နက္ကုိင္ အားလုံး ညီလာခံလုပ္ခ့ဲတယ္။

အ့ဲဒီညီလာခံမွာ တစ္ျပည္လုံးအပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးအတြက္ ညိႇႏႈိင္းတုိင္ပင္ျပီး NCCT (တစ္ႏုိင္ငံလုံး အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးညႇိႏႈိင္းေရးအဖြဲ႔) ဆုိတ့ဲ အဖြဲ႔ကုိ ဖြ႔ဲစည္းလုိက္တယ္။ အခုဆုိရင္ NCCT အေနနဲ႔ အစုိးရနဲ႔ တရား၀င္ေဆြးေႏြးမႈ (၃) ၾကိမ္ရွိခ့ဲပါျပီ။ အစုိးရေတြနဲ႔ ေဆြးေႏြးတ့ဲအခါမွာ တပ္မေတာ္ရဲ႕ ေတာင္းဆုိမႈကေတာ့ ညႇိႏႈိင္းလုိ႔ မလြယ္တ့ဲ အရာမ်ဳိးျဖစ္ေနတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ အဓိက ေတာင္းဆုိတာကေတာ့ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး ညိႇႏႈိင္းကာလမွာ က်ေနာ္တုိ႔ကေတာ့ တန္းတူညီတူနဲ႔ တရားမွ်တမႈရွိရွိနဲ႔ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးကိုလုပ္ဖုိ႔ ညႇိႏႈိင္းေရးလုပ္ေတာ့ တပ္မေတာ္ဘက္က သေဘာထားကေတာ့ ေတာ္ေတာ္လည္းကုိ ကြာတယ္။ တပ္မေတာ္ဘက္ကဆုိရင္ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ လက္နက္ခ်ခုိင္းတ့ဲ ပုံစံနီးနီးေလာက္ကုိ ျဖစ္သြားတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ တပ္ဘက္ဆုိင္ရာျပဳျပင္မႈ၊ တပ္အင္အားတုိးခ်ဲ႕မႈ၊ လူသစ္စုေဆာင္းမႈ၊ လက္နက္အင္အားတုိးခ်ဲ႕မႈ၊ အေကာက္အခြန္ေတြ ဘာမွ မလုပ္ရဘူးလုိ႔ ေျပာလာေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔က လက္ခံလုိ႔မရပါဘူး။

အခု ရန္ကုန္ MPC ရုံးမွာ (၂) ၾကိမ္ေတြ႔ျဖစ္တယ္။  က်ေနာ္တုိ႔ေတြ႔ဆုံတ့ဲ အခါမွာ ထူးျခားတာကေတာ့ အစည္းအေ၀းမွာ အစုိးရကုိယ္စားလွယ္လည္းတက္တယ္။ လႊတ္ေတာ္ကုိယ္စားလွယ္လည္းတက္တယ္။ တပ္မေတာ္ဘက္က ကုိယ္စားလွယ္လည္းတက္တယ္။ အ့ဲဒီလုိ အစုိးရဘက္က အုပ္စု (၃)စုက ကုိယ္စားလွယ္ အသီးသီးတက္လာတ့ဲ အခါ အစည္းအေ၀းမွာ စကားေျပာတ့ဲ အခါမွာကေတာ့ တပ္မေတာ္ဘက္ကၾကီးပဲ စကားေျပာတယ္။ က်န္တ့ဲ အုပ္စုေတြကေတာ့ တိတ္ေနတ့ဲ ပုံစံမ်ဳိး။ အ့ဲဒါကလည္းထူးျခားတယ္။ သေဘာကေတာ့ အားလုံးကုိ ကုိယ္စားျပဳျပီး တပ္မေတာ္ကပဲ စကားေျပာခြင့္ရွိတယ္ဆုိတ့ဲ ပုံစံျဖစ္ေနတယ္။ ဒါမွ မဟုတ္ရင္ တပ္မေတာ္ကုိ မထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္ဘဲနဲ႔ တပ္မေတာ္ကေျပာတ့ဲဟာကုိပဲ တိတ္ျပီးေတာ့ နားေထာင္ေနရတာလားေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ တပ္မေတာ္နဲ႔ ညႇိႏႈိင္းတ့ဲေနရာမွာ မေျပလည္ဘူး။

က်ေနာ္တုိ႔ တစ္ေလွ်ာက္လုံးေတာင္းဆုိေနတ့ဲ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုကုိ တပ္မေတာ္ဘက္ လက္မခံဘူးျဖစ္ေနတယ္။ လက္မခံရင္ ဒီကိစၥကုိ ျပည္တြင္းစစ္ (၆၅) ႏွစ္ျဖစ္ေနရတ့ဲ အျဖစ္ကုိ တန္းတူမႈေတြ မရလုိ႔ တုိင္းရင္းသားဆုိင္ရာ ရသင့္ရထုိက္တ့ဲ အခြင့္အေရးေတြကုိ မရလုိ႔ ျပည္တြင္းစစ္ျဖစ္ေနရတယ္ ဆုိတာကုိ ႏုိင္ငံသားေတြအားလုံးလည္း သိေနျပီ။ သမၼတၾကီးကလည္း တုိင္းရင္းသားေတြလုိခ်င္တ့ဲ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုကုိ တည္ေဆာက္ဖို႔ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာလည္း ဖက္ဒရယ္မႈကုိ ဘယ္လုိဖြဲ႔စည္းရမလဲကုိ ေတာ္ေတာ္လည္းကုိ ေလ့လာေနျပီ။ ဒါေပမ့ဲ လက္ေတြ႔ေဆြးေႏြးတ့ဲ အခါမွာၾကေတာ့ တပ္မေတာ္ဘက္က ဒါေတြကုိ လုံး၀လက္မခံဘူး။ ဒါေတြက ထူးျခားမႈပါ။

ဒါေၾကာင့္ဒီေဆြးေႏြးမႈဟာ ရွည္ၾကာေနတယ္။ တပ္မေတာ္ဘက္က ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ရဲ႕ သေဘာထား(၆)ခ်က္ကုိ ေတာင္းဆုိလာတယ္။ (၆)ခ်က္ထဲမွာ က်ေနာ္တုိ႔ လက္မခံႏုိင္တာ (၂)ခ်က္ရွိတယ္။ ဒါကေတာ့ ‘လက္ရွိတည္ဆဲဥပေဒ’ ေတြကုိ ျပည့္ျပည့္၀၀လက္ခံရမယ္လုိ႔ ျဖစ္တယ္။ သေဘာကေတာ့ အစုိးရကခ်မွတ္ထားတ့ဲ ဥပေဒေတြကုိ က်ေနာ္တုိ႔က လက္ခံရမယ္ဆုိရင္ ႏုိင္ငံေရးအရ လက္နက္ခ်လိုက္သလုိ ျဖစ္ေနတယ္။  ဒါဆုိျပီးေရာေပါ့ က်ေနာ္တုိ႔က ဘာမွ ေျပာစရာေတာင္ မလုိေတာ့ဘူး။ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ၂၀၀၈ ဖြ႔ဲစည္းပုံကုိ လက္ခံရမယ္။ ၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပုံဆုိတာက ျပင္လုိ႔မလြယ္တ့ဲ ဥပေဒ။ တပ္မေတာ္ဘက္က သေဘာတူမွ ျပင္လုိ႔ရတ့ဲ ဥပေဒျဖစ္တယ္။ ၂၀၀၈ ဖြ႔ဲစည္းပုံဆုိတာကုိ အေသးစိတ္ျပန္ေလ့လာၾကည္႔ရင္ ဒီမုိကေရစီလည္း မဆန္ဘူး၊ ျပည္ေထာင္စုစနစ္လည္းမဆန္ဘူး။ တပ္မေတာ္ စစ္တပ္ကုိ အာဏာ အျပည့္အ၀ေပးထားတယ္။ စစ္တပ္ကုိ ေတာင္းပန္ျပီးမွ စစ္တပ္က ျပင္ေပးမွ ရမယ့္ ပုံစံမ်ဳိးျဖစ္ေနတယ္။ ယေန႔ ျပည္သူလူထုကပါ ဖြ႔ဲစည္းပုံကုိ ျပင္ခ်င္ေနတယ္။ ႏုိင္ငံေရးပါတီေတြကလည္း ျပင္ခ်င္ေနတယ္။ အဲ့ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ပါ အ့ဲဒီေဘာင္ထဲကုိ ၀င္လုိက္ရင္ ဘာမွလုပ္လုိ႔မရေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ႏုိင္ငံေရးျပႆနာကုိ ေျဖရွင္းတ့ဲ အခါမွာ တန္းတူညီတူထားျပီးေတာ့ ညႇိႏိႈင္းအေျဖရွာရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ဖက္က အေပၚစီးရျပီးေတာ့ တစ္ဖက္ကုိ ကားေအာက္ကုိ လာပါဆုိျပီးေတာ့ ေနရမ့ဲ ပုံစံမ်ဳိးကေတာ့ ဘယ္လုိမွ မတရားဘူး၊ ဘယ္လုိမွမမွန္ကန္ဘူး၊ ဘယ္လုိမွ ေျဖရွင္းလုိ႔မရဘူးလုိ႔ က်ေနာ္ျမင္ပါတယ္။ တပ္မေတာ္ဘက္က ေတာင္းဆုိခ်က္က သိပ္ကုိ သဘာ၀မက်တ့ဲ အေပၚစီးရည္ညြန္းတ့ဲ သေဘာထားျဖစ္ေနတယ္။ အစုိးရနဲ႔ လႊတ္ေတာ္က လက္ခံလား လက္မခံဘူးလားေတာ့မသိဘူး။ ဒါေပမ့ဲ တပ္မေတာ္က ေျပာေနသလုိပဲ ျဖစ္ေနတယ္။

အခု ကခ်င္ျပည္နယ္၊ ရွမ္းျပည္နယ္၊ မြန္ျပည္နယ္လုိ႔ နာမည္သာ သတ္ထားတာ မြန္စာေတာင္ တရား၀င္သင္ၾကားလုိ႔ မရဘူး။ ကခ်င္ျပည္နယ္လည္း ဒီလုိပါပဲ။ ကုိယ့္ျပည္နယ္မွာ ထြက္ရွိတ့ဲ သယံဇာတကုိ ျပည္ေထာင္စုအစုိးရက အားလုံးယူသြားမယ္ဆုိရင္ က်ေနာ္တုိ႔က ကုိလုိနီႏုိင္ငံပဲ၊ ကၽြန္ပဲ။ အ့ဲဒီအတြက္ က်ေနာ္တုိ႔ မွန္မွန္ကန္ကန္နဲ႔ တန္းတူညီတူ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုကုိ တည္ေဆာက္ႏုိင္မွ ျငိမ္းခ်မ္းမယ္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ က်ေနာ္တုိ႔ မိဘျပည္သူမ်ားအားလုံး က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔ လက္တြဲျပီးမွ တုိက္ပြဲ၀င္သြားၾကပါဖုိ႔လုိ႔ နိဂုံးခ်ဳပ္အပ္ပါတယ္။

Posted in: သတင္း